امده ام ،من و جمعیتی عظیم ...پای درس استادی بزرگ که قاصر است هنوز زبانم  از وصف عظمتش...                                                                             

گوشه ای نشسته ام و همه چشم شده ام و گوش تا مرادی که انتظارش را می کشیم

قدم روی نگاه چشم های ما بگذارد...                                                       

جا تنگ است و فشرده نیز هم ،خیلی ها منتظرند تا جایی برای نشستن بیابند....ر

پا منتظر ایستاده است ،می شناسمش ...از سالها پیش...نگاهش به من و نیم وجب

جای خالی کنارمن است،سر که تکان می دهم می آید                                    

با تلاش فراوان خودش را جا میکند،می نشیند اما جایی برای گذاشتن پایش نیستجایی روی زمین نیست اما روی زانوی من که هست ،خودش را تکان ی دهد پا روی پایم می اندازدو زیرلب می گوید:                                                                  

-خدا خیرت بده انشاالله سر به زانوی امام زمان بگذاری...                                 

خون انگار یخ می زند میان رگ هایم …                                                      

 هنوز پایش روی زانوی من فشرده می شود ،زانویم بی حس شده ،کف پایم می سوزد 

جا هم حتی باز شده اما من نمی گذارم پایش را بردارد...می ارزد اگر حتی این زانوی خسته در مقابل سر به زانوی تو شدن، قطع شود...                                           

      بغض تا چشم هایم بالامی آید ،سوخته ام از سوز سخن سوزاننده اش ،سر در      گریبان مانده ام ...اما بگذار از خودت سوال کنم ...آیا مجالم می دهی سر بر خاک پایت بگذارم ...آخر سر بر زانوی تو گذاردن آرزویی محال است..